Apatia jest zjawiskiem pokrewnym do nieuwagi, nieczułości czy letargu.

Apatia jest obecna, kiedy osoba z chorobą Huntingtona wydaje się nie przykładać uwagi do rzeczy, którymi zwykła była się interesować i troszczyć. Brak inicjatywy zwykle towarzyszy apatii, lecz może się pojawiać również przy jej braku. Zdolność do rozpoczynania czy inicjowania zachowań, konwersacji czy aktywności jest bardzo złożona funkcją, która jest często narażona na szwank u osób z różnymi typami dysfunkcji mózgowych, takimi jak: lekkie urazy głowy, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, wylew czy, oczywiście, choroba Huntingtona.

Możliwe przyczyny

Obwody neuronalne w środkowej i dolnej części płata czołowego mają bardzo dobre połączenia z układem limbicznym ('płatem emocjonalnym') mózgu. Degeneracja jądra ogoniastego może powodować utratę połączeń w tych obwodach, w rezultacie czyniąc płat czołowy niepołączonym z 'uczuciami' w mózgu.

Powszechną i normalną reakcją osób chorych na chorobę Huntingtona jest smutek, lecz ów smutek może czasem być ostrzegawczym sygnałem bardziej poważnego problemu, jakim jest depresja. Najczęściej kiedy osoba zaczyna wpadać w depresję, następuje utarta troski i energii do życia.

Strategie radzenia sobie z apatią

• Nie interpretuj braku inicjatywy czy aktywności chorego jako lenistwa
• Poinformuj członków rodziny i przyjaciół o niezdolności chorego do rozpoczynania czy inicjowania zachowań i poproś ich o zachęcanie go do uczestnictwa w różnych aktywnościach
• Bądź przewodnikiem podczas aktywności, ale respektuj ich odmowę
• Używaj kalendarza i procedur

Na podstawie: Understanding Behaviour in Huntington Disease, 2008
Tłumaczenie: Małgorzata Zarzycka