Nigdy nie sądziłam, że badania genetyczne są czymś dla mnie lub mojej rodziny. Tak, choroba Huntingtona jest obecna w mojej rodzinie - cierpiał na nią mój dziadek, jego dwie siostry i brat, mój tata, i ciocia - na szczęście wyniszczające symptomy choroby pojawiały się dopiero koło 55 roku życia lub później.

Mama miała HD. Odeszła w 1985 roku, wieku 69 lat. Wiedziałem, że coś jest z nią nie tak, gdy była po 40. Jej matka zmarła wcześniej na HD. Do końca lat 60 tych nie zdawałem sobie sprawy z tego, że choroba jest dziedziczna. Razem z żoną zdecydowaliśmy się na dzieci pomimo ryzyka. Uznałem, że życie mojej mamy przed chorobą, czyli przez prawie 50 lat, wyglądało całkiem dobrze, więc zarówno ja, jaki i moje dzieci powinniśmy mieć podobne szanse. Poza tym zanim moje dzieci zachorują, być może znajdzie się jakiś lek.

Będzie o moim doświadczeniu związanym z życiem z HD i o tym, dlaczego nie chcę poddawać się genetycznym badaniom przedobjawowym.

Mój tata chorował na Huntingtona. Wydaje mi się, że objawy pojawiły się gdy ja miałem 11 lat. Został zdiagnozowany 10 lat temu, nie żyje od 4.

Wyszłam za mąż stosunkowo młodo - miałam około 20 lat. W tamtym czasie badania genetyczne nie były dostępne. Mój przyszły mąż wiedział o chorobie Huntingtona tyle co my w tamtym czasie. Nie mieliśmy przed sobą sekretów. Mógł obserwować wszystkie skutki choroby na mojej mamie. W tamtym czasie jej choroba była w zaawansowanym stadium i występowały wszystkie objawy.

Tydzień przed otrzymaniem wyników Colin opisał, jak po raz pierwszy dowiedział się o chorobie Huntingtona i jak podjął decyzję o wykonaniu badań genetycznych...

Na dwa tygodnie przed poddaniem się badaniom na Huntingtona, Regina opowiada, w jaki sposób dowiedziała się o chorobie i jak w końcu podjęła decyzję o tym aby poddać się badaniom...

Na trzy tygodnie przed odebraniem wyników badań, Gabriella opisała, jak po raz pierwszy usłyszała o chorobie Huntingtona i jak w końcu zdecydowała się poddać się badaniom...

Zrobiłem badania w 1994 roku, po tym jak chorobę Huntingtona zdiagnozowano u mojej matki, która była już w podeszłym wieku.

Chciałem poddać się badaniom i poznać ich wyniki, głównie z ciekawości i pragnienia dowiedzenia się wszystkiego, co możliwe o sobie i swoim życiu. Boję się ignorancji i niewiedzy. Chciałem móc poinformować moje dzieci o tym, czy również znajdują się w grupie ryzyka, aby i one mogły zdecydować, czy poddać się badaniom i zaplanować rodzinę.

Z czasów, kiedy byłem chłopcem, wspominam swoją babcię jako osobę przykutą do łóżka, później znajdującą się w domu opieki. Była chora, ale o szczegółach nigdy się nie mówiło. Cztery lata po ślubie, podczas wizyty u rodziny w 1979 roku, powiedziano mi o „rodzinnym sekrecie”, chorobie Huntingtona. Nikt nie musi wiedzieć - będą zwalniać z pracy, nazwisko rodzinne będzie utożsamiane z „szaleństwem”, dzieci nie będą miały żadnych perspektyw na przyszłość. Pamiętam, że mama mówiła mi, że nie choruje, ale instynktownie wiedziałem, ż  jest inaczej. I kiedy obserwowałem ją przez kolejnych kilka dni, mogłem zauważyć nawyki i ruchy, które były dziwne. Jej siostra, którą odwiedziliśmy, miała identyczne nawyki. Razem z żoną porządnie się wypłakaliśmy tamtej nocy. Spoglądam wstecz i zastanawiam się, dlaczego tak było - czy z powodu tego, co miało mnie i nas spotkać, czy raczej z powodu niepewności? Nie było wtedy sposobu, aby się zbadać.

Dowiadywanie się o chorobie dziedzicznej. Minął juz prawie rok, od kiedy dowiedziałam się o tym, że odziedziczyłam nieprawidłowy gen wywołujący chorobę Huntingtona. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że gdybym rok temu wiedziała, jak będę się czuć teraz, to prawdopodobnie nie zdecydowałabym się na poznanie wyników badań. Jednocześnie rok temu nie przyjmowałam wyjaśnień dotyczących ryzyka, jakie niesie ze sobą wiedza.

Gdy urodziło się moje drugie dziecko, moje ciało szarpało i skręcało się. Uczucie strachu górowało nad radością z naszego nowonarodzonego dziecka. Ruchy osłabły do drgań i grymasów, które udawało mi się maskować. Widziałam szczegółowo, jak choroba rozwijała się u taty. Modliłam się: „Boże proszę, jeszcze tylko pięć dobrych lat” i upewniłam się, że nie będziemy mieć więcej dzieci.